Probus Oldenzaal-Losser

Ria Nijhof in historisch perspectief

Mededelingen

• Afwezig waren: Ini, Hetty en Bert
• Het verslag van de ALV d.d. 22 januari 2020 is na enige opmerkingen gecorrigeerd en vastgesteld en door voorzitter en notulist ondertekend. 
• Bij monde van Erna laat Frans Tomesen weten dat hij met pijn in het hart moet bedanken als lid van onze club. Zijn gezondheid laat niet toe dat hij nog aanwezig kan zijn. Hij vindt het heel jammer omdat hij de bijeenkomsten altijd heel plezierig heeft gevonden. Wij vinden het allen heel jammer dat op deze manier een eind moet komen aan zijn lidmaatschap. We herinneren ons vooral zijn muzikale bijdragen aan het kerstdiner naast de prettige contacten die we met hem hadden tijdens onze bijeenkomsten.
• Wie de contributie nog niet heeft betaald (95 euro, incl. bijdrage reiskostenvergoeding) wordt dringend verzocht dat vóór 1 maart in orde te maken.
• De namen van Frans Jacobs en Mia Wolkotte worden voor de tweede keer genoemd. Na enige discussie wat betreft leeftijd van nieuwe leden kunnen de leden zich vinden in de formulering dat onze voorkeur uitgaat naar jonge nieuwe leden maar dat gevorderde leeftijd op zich geen bezwaar mag zijn voor toelating tot onze club, mits we ervan uit kunnen gaan dat elk nieuw lid zijn/haar bijdrage leeft in de taken die er liggen.
• Ton meldt alvast dat we 6-7 chauffeurs nodig zullen hebben voor onze excursie op 18 maart.

Jan Heerdink

Historisch perspectief, een impressie.

Op woensdag 5 februari 2020 maakte Probus Oldenzaal-Losser de Bühne vrij voor Ria Nijhof. Deze stimulator van het Kruimeltheater (Kruimels zijn ook brood) en nog veel meer, begint te glimmen als het over een podium gaat. Willy Booij was daar getuige van en vulde haar verhaal op dat punt aan.

Als lid van onze club deelt ze deze middag met ons een aantal facetten uit haar leven. Ze zet daarbij haar leven in het perspectief van dat van haar oma: Dora Eilers *1889/ 1970 uit Steggerda, de katholieke enclave in Friesland. Men spreekt daar het Stellingwerfs, een Saksische variant. Opa Andries steekt turf. Er wordt gewoond in een plaggenhut en later in een armeluis woning, zoals ze o.a. in Frederiksoord te vinden waren. Geluisterd wordt er naar Domela Nieuwenhuis. Hij ontsteekt in de familie het eerste vlammetje om op te komen tegen armoede, rechteloosheid en willekeur. Net als de eigenzinnigheid en de schampere uitlaatklep humor, zorgt het voor een sluipende veenbrand, die ook af en toe nog in Ria woeden kan.

De ontmoeting met pastoor Roberink doet de familie met tien kinderen in Losser belanden. Grote armoede, gebrek aan alles, TBC en wijze raad van de buurvrouw kenmerken de leefomstandigheden.

Ria groeit op in de Muchte, een gebouw van de katholieke kerk: voor een deel woonhuis en voor de rest het onderkomen van de scouting. Ria was er blij mee. Het was anders, eigenzinnig en de combinatie bleek vormend. Van haar 15^e tot 19^de leek een klein dorp niet meer zo zaligmakend te zijn. Maar ze had het perspectief van oma, die zonder vast woon-en verblijfplaats langs haar tien kinderen reisde; telkens vijf weken bij elk! Na haar overlijden in 1970 vertrok Ria naar Oldenzaal. Van oma nam ze mee:

• het gevoel van armoede/uitsluiting
• ondernemersgeest
• humor
• schaamte en een gevoel van minderwaardigheid.

Een anekdote over bankenpacht illustreert: ”Een gevoel van schaamte zat altijd aan tafel”

Het zou gek zijn als ze niet in het sociaal werk terechtgekomen was: Het voorkomen van armoede, de mensen een duwtje geven, hameren op scholing, “zet jezelf maar op een podium” (de beentjes van Willy! ) Ria ontdekte dat Ruud Lubbers en Alexander Pechthold een vergelijkbare afkomst kenden en dacht: Wat zij kunnen kan ik ook. Oma heeft haar leren leven en overleven.

Ria sloot af met het stellen van de vraag: “Wat spreekt je echt aan in mijn verhaal?”

De reacties vormden een sterk fundament onder een zeer waardevolle middag.

Theo Obdeijn.